Patiëntenverslag van Hulda Clark
voorgelezen tijdens een
Synchrometerdemonstratie in 2000.

De meester aan het werk 

Het volgende is een de vertaling van een transcriptie van een patiëntenverslag tijdens een Synchrometerdemonstratie in 2000 met Hulda Clark en Carmen Myers.

Dit volgende patiëntenverslag laat op een prachtige manier de meester zelf aan het werk zien. Aandoenlijk, fascinerend en uiteindelijk schokkend tegelijk!
Schokkend om twee redenen: Om te beginnen het eind van het verhaal, zoals je zelf wel zult zien, maar misschien nog wel veel belangrijker: het laat je zien dat kanker te genezen is en nog snel en vrij eenvoudig ook! Dat betekent nogal wat!

Hoeveel mensen sterven er dan niet onnodig elke dag en wat voor beeld geeft dat ons van onze "medische wereld", die inderdaad een wereld op zich is geworden. Een indrukwekkende wereld van macht en geld, die ons dicteert wat wel en wat niet mag en zo verweven is geworden met politiek en wetgeving dat natuurlijk genezen bijna wordt gemaakt tot een misdaad!

Maar dat is wel de manier waar Hulda Clark haar 99% patiënten mee genas. Haar manier van genezen is heel natuurlijk en ze gebruikt daarvoor belangrijke natuurgeneeskundige principes voor het zuiveren van het lichaam. Maar dat niet alleen. Kruiden, vitamines, antibiotica indien nodig, speciale zouten, zuren, en een heel scala van andere middelen wordt in de strijd gebruikt en dit alles samen met de Zapper, terwijl het hele verloop nauwlettend in de gaten wordt gehouden met de  Synchrometer. Wat een kunstwerk!

Ik hoop dat je net zo geboeid zal zijn door dit verhaal als ikzelf.

Een hartelijke groet,

Het patiëntenverslag

Vertaling: Harm Valentijn

Ik heb het patiëntendossier meegenomen van een klein meisje van 5 dat vorige week bij ons kwam voor behandeling.

Ik had eigenlijk een andere lezing voorbereid voor deze middag, over hoe we in de kliniek te werk gaan, maar er is intussen iets gebeurd dat mij heel erg heeft geraakt afgelopen weekend en ik dacht dat het interessanter zou zijn.

Ik heb het dossier meegenomen van dit kleine meisje zodat ik het verhaal direct uit het dossier voor kan lezen.

Afgelopen zaterdag verwachtten we een nieuwe patiënt om 12.00 uur. We wachtten tot 4 uur en omdat er uiteindelijk niemand leek te komen besloten we om onze spullen te pakken en naar huis te gaan. We liepen net naar buiten toen de familie toch arriveerde en dus gingen we weer naar binnen en maakten ons klaar.

Een moeder hield een klein meisje van 5 in haar armen met lang krullend haar. Ze reageerde nergens meer op en haar lichaam was helemaal slap. Haar hoofd hing en haar ogen waren gesloten.

De moeder vertelde dat haar dochtertje 2 dagen niet had gegeten en gedronken en de week daarvoor had ze alles wee overgegeven wat ze had gegeten. Ze was lange tijd niet naar het toilet geweest, waarschijnlijk wel een week.

Ik dacht bij mezelf: die moeten we direct naar het ziekenhuis sturen want het zag er niet naar uit dat ze nog dagen te leven had, maar omdat er toch nog een arts in onze kliniek aanwezig was die nog niet naar huis was gegaan, overlegden we snel en we waren het erover eens dat als we het meisje naar het ziekenhuis zouden sturen, dat ze er nooit meer uit zou komen. We zouden nooit onze methodes mogen toepassen op de intensive care, niet in Amerika noch in Mexico en de eerste 24 uur zouden kritiek zijn. We zouden al die tijd kwijt raken aan wat voor procedure ze dan ook maar op haar zouden toepassen. Misschien zouden ze haar leven redden, maar het zou sowieso volledig nutteloos zijn wat betreft haar volledige herstel (als ze het al zou overleven).

Ze had botkanker, werd ons verteld, in haar knie en onderbeen dat was uitgezaaid naar de rest van het lichaam en naar haar andere been.

Het was onmogelijk om chemotherapie te doen. Het was niet mogelijk het te bestralen en als ze zouden willen opereren, dan zouden ze haar benen moeten amputeren tot het midden van haar bovenbeen en dan zou het nog niets helpen. Door de uitzaaiing maakte ze geen enkele kans. Dus, zo bedachten we, zouden we beter onze methodes eerst toepassen.

We lieten een familielid en de moeder, die aan een stuk door huilde, zitten. Ze had het kind horizontaal over haar schoot liggen. Het was onmogelijk om via de hand van het meisje zelf te testen met de Synchrometer en in zo’n geval testen we via het speeksel van de persoon en we kregen een heel klein beetje spuug van haar en deden dat in een druk en sluitzakje. We gebruikten het als een weefselmonster.

We zagen met de Synchrometer dat het meisje helemaal vol zat met Salmonellabacteriën en griep – het gewone griepvirus. De moeder vertelde dat ze de laatste weken steeds koorts had gehad, de ene keer wat lager, maar dan weer erger. We zijn direct op zoek gegaan naar Clostridium-bacterie, om te zien of ze sowieso wel een overlevingskans had of niet. En inderdaad, de Clostridium was niet in heel haar lichaam, maar alleen in haar botten. Het zat zelfs niet in haar beenmerg. Ze was nog nooit naar de tandarts geweest en dus kwam de bacterie niet uit haar tanden, dat was in ieder geval wat goed nieuws!

We hebben haar direct 3 druppeltjes Lugol’s gegeven (Harm: Dat is Jodium voor het doden van de Salmonella).
Ik laat je nu zien hoe we kanker behandelen in Tijuana (Mexico) en het is een beetje anders dan ik in het boek heb beschreven want dit is ons eerste hulpprogramma en het is voor iemand die nauwelijks nog iets kan slikken. Zij lag in de armen van haar moeder en kon immers niet veel.

De toenmalig kliniek van Hulda Clark's team in Tijuana/Mexico

Laat me even in haar dossier kijken en voorlezen wat er staat...

Dit zijn de speekselmonsters zoals vermeld in haar dossier: Kind, meisje leeftijd 5 jaar, Erwing’s sarcoma uitgezaaid naar het beenmerg, ze heeft een tumor van 8 ½ centimeter en andere tumoren in haar gewrichten van rechterbeen, zowel als van haar linkerbeen. In de toestand waarin ze was, was het niet nodig om te zoeken naar tumoren, of scans te doen, maar we deden wel een bloedtest. Dat deed de verpleegster voor ons, maar er was geen rede om haar met meer dingen lastig te vallen want dit zouden wel eens de laatste kostbare uren kunnen zijn die moeder en kind samen hadden. Het zou toch verder niets uitmaken en mocht ze verbeteren, dan zouden we nog alle tijd hebben om het later te doen.

We gaven haar 3 druppeltjes Lugol’s in een achtste kopje water. De moeder trok haar lip wat naar beneden en probeerde het naar binnen te gieten, zoals haar was geïnstrueerd om te doen. Door middel van het speekselmonster zagen we dat ze vol gist zat, gewone bakkersgist dat je gebruikt om brood mee te bakken. En een schimmel die op Sorghum groeit, een soort maïs. We zien die vrij regelmatig want het is vaak aanwezig als je grote platwormen hebt gedood in het lichaam. We hebben veel meer platwormen dan ik je ooit heb laten weten in mijn boeken. Ik heb ze gevonden via een iets andere benadering met dezelfde technologie. Dus het eerste wat ik wilde doen, is zien hoeveel ze er had. Om te zien of het een totaal hopeloze situatie was of niet. Ze had een of twee grote platworm in 2 van de 3 botten van haar schedel en op een aantal andere plaatsen en we wisten dus dat ze er vol mee zat. Daarom had ze ook die schimmel, deze twee schimmels (gistvariëteiten), maar geen andere schimmel had van haar lichaam bezit genomen.

Als je deze grote platwormen doodt op een plekken waar ze niet meer uit kunnen, normaal gesproken worden ze uitgescheiden door het darmstelsel, maar als ze in je hersenen zitten of in je bot of spier, dan kunnen ze er niet uit en beginnen direct te rotten. Wat betekent rotten? Wel, denk aan een dode vis die op de bodem van het aquarium ligt in de dierenwinkel. Je ziet dan een hele waas om zo’n dood visje heen en dat is allemaal schimmel. Zodra iets dood gaat, nemen bacteriën en schimmels de overhand. Dat is wat er ook in ons gebeurt als je grote platwormen doodt. Het heeft dus hoge prioriteit om het snel te verteren.

Daarom hebben we direct spijsverteringsenzymen naar onze kliniek laten brengen en, de familie arriveerde om 4 uur en het was nu 4:15 uur en de tijd tikte maar door, we roerden het een beetje door en gaven haar een dosis door haar tanden heen.

Tegelijkertijd gingen we door met testen en vonden haar maag vol Stafylokokkenbacteriën. We renden naar de andere ruimte en haalden snel penicilline, maakten het klaar voor haar en gaven haar er een koffielepel van. Tegelijkertijd zetten we de moeder in onze “zapper-stoel” gaven haar wat isolatiemateriaal waarmee ze de handen van haar dochter op de elektroden kon houden. Al het andere wat het meisje nodig had gaven we haar terwijl ze zat te zappen.

We vertelden de moeder dat als het kind om 7 uur ’s avonds nog niet zou eten, ze haar alsnog naar het ziekenhuis moest brengen. We vertelden haar niet wat dat zou betekenen.

We dachten dat dit het beste compromis was want er waren ook andere redenen waarom we haar niet mochten verliezen.
We vertelden de moeder dat, mocht ze het kind wat te eten kunnen geven, dat ze het ons zou laten weten en dat er dan een verpleegster langs kon komen om te zien of dat ook werkelijk zo was. Zo niet, dan moest ze toch nog direct naar het ziekenhuis.

Ik hoorde niets meer van ze tot maandagmorgen. Ze hadden de opdracht gekregen om in de tussentijd ook een homeopathisch middel te nemen, Oscillococcinum, tegen de griep die we bij haar hadden gevonden.

Maandagmorgen kon de moeder het kind gewoon rechtop houden en het kind kon haar hoofd ook zelf rechtop houden en haar ogen waren open. Ze gingen zitten. Ze was veel te bang voor me om haar hand aan te raken en dus gingen we gewoon verder met het speekselmonster.
We zagen dat de enzymen de schimmels hadden verteerd, dat het antibioticum had gewerkt en dat het zappen veel had gedaan. De moeder vertelde dat ze haar ogen in feite open gedaan had direct na het eerste uur zappen (we zapten haar een uur lang). We konden haar geen oregano-olie geven want dat was veel te sterk voor een klein kind dat niet goed wakker is en bereid om het in te nemen, maar het antibioticum dat we gebruikten, plus het zappen, hadden de schimmels en bacteriën uit het bot en uit de tumor verwijderd.

Op maandag dus, keek ik naar haar botkanker. Haar kleine rechter knietje en beentje waren twee keer zo dik als normaal en bij aanraken zo heet als een hete kachel en ze vertrok haar gezicht als je haar aanraakte.
De andere knie was ook aangedaan, maar minder. Ze keek naar me terwijl ik dit allemaal aan het doen was – ze was wakker en bewust. Toen we testten of de griep er nog was, bleek deze weg te zijn. Ze had de Oscillococcinum nu twee dagen ingenomen, dus adviseerden we om daar mee te stoppen. Haar rechter beentje was helemaal opgezet tot net onder haar knie.

Nu had ze volgens onze test geen gist en sorghumschimmel meer – we konden het nergens meer vinden - , dwz ze had ze vernietigd, maar nu was daar een grote hoeveelheid kobalt, het giftige element kobalt, dat vrijgekomen was in haar lichaamweefsels (de kobalt had in de gist en sorghumschimmel gezeten). Dit is iets dat ik nog niet had ontdekt toen ik mijn laatste boek af had. (Harm: dat was toen “de Cure for all advanced cancers”)

Deze Kobalt wedijvert met vitamine B12, neem ik aan, en stopt het metabolisme. Het is giftig voor een stof waar ik het in mijn laatste boek over heb gehad en dat is
Acetyl coenzym A.

Acetyl coenzym A is het punt waar alles wat je eet doorheen moet. Nadat het door die fase is gegaan, gaat het voedsel verder, of naar de Citroenzuurcyclus (waar het omgezet wordt in energie), of er wordt vet van gemaakt of andere stoffen. Maar het moet altijd door die fase van Acetyl-CoA heen voordat er iets anders mee kan worden gedaan – en kobalt vergiftigt dat.

De citroenzuurcyclus

Wel, ze zat daar nu helemaal vol mee, dus je zou kunnen zeggen dat we op een bepaalde manier de boel hadden verslechterd. Dat betekende, dat als we niet snel dat kobalt zouden verwijderen, dat haar celademhaling zou stoppen en ze bewusteloos zou raken.

Normaal gesproken zouden we die situatie voor zijn door IP6 te geven. IP6 is Inositol-Hexafosfaat (Inositolfosfaat met 6 fosfaten er omheen).

Elk van die negatief geladen fosfaten kan met iets positiefs geladen reageren zoals calcium of kobalt en dat doet het ook! Het is heel effectief. Het gaat er naar toe en haalt zo het kobalt eruit.

Dat is wat ze in haar maag had zitten waardoor ze steeds moest overgeven.

De stafylokokken waren al weg, maar de kobalt zorgde ervoor dat ze ondanks dat niets in haar maag kon houden.

IP6 is heel erg zuur, zo zuur als citroensap, maar we gaven het haar in een glas water met nog wat inositol eraan toegevoegd om het nog effectiever te maken. Dit komt uit een boek over inositol, geschreven door de inositolfosfaat- en IP6 onderzoeker dr. AbulKalam M. Shamsuddin, MD, Ph.D., die, zoals tegenwoordig zo vaak gebeurt, na 20 jaar zijn leven hieraan te hebben gewijd, zijn uitvinding nergens kon toepassen. Dat is de rede waarom hij er uiteindelijk een boek over heeft geschreven, “IP6 - Nature's Revolutionary Cancer-Fighter”, en het staat in de boekwinkel voor diegenen die zijn verhaal wel willen horen. Het is heel erudiet. Het is jammer dat wonderbaarlijk intelligente en onderzoeksgeoriënteerde mensen hun onderzoek vaak voor niets doen. Ik hoop dat jullie daar verandering in brengen en ben heel hoopvol wat dat betreft.

Dus, als we de kobalt niet zouden verwijderen, dan was ze nog ten dode opgeschreven.

We gaven haar een B12  “i-n-j-e-c-t-i-e” – (letter voor letter uitgesproken zodat ze niet wist waar we het over hadden). We hadden er nog even een discussie over met onze Duitse arts die van mening was dat we het haar gewoon moesten zeggen, maar ik vond van niet want mocht ze in paniek raken en gaan schreeuwen, dan zou het erg moeilijk worden haar nog een injectie te geven. Ik won de strijd. De arts maakte een dosis van 5000 microgram klaar – dat is 5 keer zoveel als die voor een volwassene – zodat we er zeker van konden zijn dat het met de kobalt kon wedijveren dat zich zo’n beetje overal in haar lichaam bevond.

We hadden inmiddels die maandag ook de resultaten van haar bloedtest en zagen de dingen die we normaal ook zien, niets was onoverkomelijk ernstig. Er was dus geen rede meer dat ze zou sterven. Ze moest wel lood in haar lever hebben want haar transminase-gehalte was erg hoog en daarom controleerden we met de Synchrometer via haar speeksel of dat het geval was. Je weet nu hoe dat in zijn werk gaat, precies zoals ik net heb laten zien (zegt ze tegen het publiek) en er was inderdaad veel lood in haar lever.
(Harm: wil je zien hoe dat in zijn werk gaat, bekijk dan de youtube-filmpjes op mijn website Video's op Youtube die we er over hebben gemaakt.)

We proberen er achter te komen waar de lood vandaan komt. Haar LDH was 275 – dat had 160 moeten zijn – en als je mijn laatste boek leest (The cure for all advanced cancers), dan krijg je ook een idee waar dat door zou kunnen komen. Waarschijnlijk voedingskleurstoffen (legaal toegestane kleurstoffen).

In haar bottumor (het is nog steeds maandag), vonden we grote hoeveelheden asbest. Asbest zorgt ervoor dat het immuunsysteem van het weefsel (de witte bloedlichaampjes daar) plakkerig worden door een stof die ferritine heet, waardoor ze hun werk niet meer kunnen doen. Ze kunnen dan de bacteriën niet meer waarnemen Ze kunnen hun voelhorens niet meer uitsteken zoals ze horen te doen en kunnen niet meer “zien” wat nu bacterie is of virus of gifstof.

In andere woorden, haar afweer en ontgiftingssysteem dat werkt door middel van de witte bloedlichaampjes was gestopt in haar bot. Dat is de rede waarom alles er zich zo verzamelde.

We namen daarom een volledig spectrum-lamp , want we hebben dmv de Synchrometer ontdekt dat deze in staat is om er de witte bloedlichaampjes mee te zuiveren van de ferritine. Een heel erg belangrijke ontdekking. Hier zitten we echter binnen onder het licht van lampen die maar een derde van het spectrum geven, terwijl we eigenlijk buiten in zonlicht hadden moeten zitten. Niet dat iets dat zo ver weg is je klinische gezondheid zal geven, zoals we nodig hadden voor dit kind. We namen onze 24 inch volledig spectrum TL-buis, en terwijl we de moeder lieten zitten voor haar volgende zap-sessie met haar dochter, hield een ander familielid de lamp over de botten van het meisje – tien minuten op elke plek.

We lieten ook een stof komen die levamisol heet en die ook in staat is om ferritine van de witte bloedlichaampjes te halen.

Nu is het dinsdag – ik lees mijn aantekeningen: Ze heeft alles ingenomen dat ik haar heb gegeven. Poeders: Echinacea, een kwart koffielepel; Pau d’arco, een kwart koffielepel – dat zijn de dingen die schimmels/gisten doden – en Hortensiawortelpoeder, wat je Germanium geeft. Dat zijn de dingen die je witte bloedlichaampjes helpen, mochten ze eenmaal vrij zijn van ferritine, om hun werk goed te kunnen doen. Ze nam nog wat natriumseleniet en ze nam nog steeds de jodium in. Er was ook nog HCL aan haar eten toegevoegd om het te steriliseren.

De volgende dag zag ik haar lopen toen ze aankwamen. De moeder hield haar hand vast terwijl ze naar de deur van het kantoor liepen. Ik kon het nauwelijks geloven, maar ze liep!

Ik keek naar haar been en hij was minder opgezet. Dit is nu woensdag, de laatste dag dat ik haar gezien heb. Ze rent door de gang heen en weer.

Ze hebben een ontlastingsmonster meegenomen, de eerste ontlasting die ze sinds tijden had kunnen produceren en het was heel makkelijk om er zo’n 20 platwormen in te zien zitten (als je weet waar je naar moet kijken). Ze had zowel Fasciloa als Fasciolopsis. Ze had ook kleinere soorten, maar daar waren we niet naar op zoek. Ik leerde de moeder hoe ze ze kon herkennen en conserveerde ze – en hier zijn ze (Dr. Clark zet een wekpot op het podium die gevuld is met een bruinige vloeistof en kleine roze dingetjes erin).

De platwormen

Als je ze nog nooit eerder hebt gezien, dan kun je me er later om vragen en dan laat ik ze je zien en kun je van dichtbij zien hoe ze eruit zien.

Er was een keer een kankerpatiënt en toen ze ze zag zei ze: “O, zien ze er zo uit? Maar die heb ik best we vaak gehad”.

We hebben allemaal steeds meer en vaker parasieten, dus het is niet verkeerd om te weten hoe ze eruit zien.

Om mijn aantekeningen van die woensdag te beëindigen: Ze eet goed, haar rechter been is een stuk minder dik, maar nog wel warm. Bij het onderzoeken van haar speeksel blijken er nog steeds grote platwormen te zijn. We kijken nu even naar de beenderen van haar schedel waar de immuniteit was verdwenen.

De botten bij het achterhoofd – nog steeds ferritine. Bij de slapen – ook nog steeds. Maar in haar been is het verdwenen en ook in de tumor, alsof het lichaam wist waar het het eerst moest beginnen. Dus er was geen ferritine meer in de tumor en de witte bloedlichaampjes kunnen weer aan het werk om de calciumafzettingen op te ruimen en al het andere dat daar was.

Als we naar de tumor kijken – er is geen gist en sorghumschimmel meer, geen kobalt, noch voedingskleurstoffen, astbest, koper of vanadium.

De malonzuren die we er ook hadden gevonden, waren ook verdwenen, alle vijf. Aflatoxine was verdwenen. De witte bloedlichaampjes bij de tumor waren echter vol asbest, een goed teken want dat betekent dat ze hun werk weer deden. Ze zaten ook vol calciumdeeltjes, wat betekent dat ze bezig waren met het verwijderen van de tumor. In minder dan een week hebben het proces dus kunnen omdraaien en dat is ook de belofte – dat is waar de diagnose dmv de Synchrometer toe in staat is. Ik ben hier gekomen om dat te laten zien en morgen is er een workshop gepland voor een ieder die dat graag ook wil leren.

Hulda Clark met haar belangrijke uitvinding: de Synchrometer

Ik heb nog vijf minuten over, dus ik wil even terug naar dat wat ik begonnen was te vertellen. Als je 10 therapieën zou hebben tegen kanker en een ieder gaf je slechts 10% remissie, dan zou dat al fantastisch zijn en dan zou voor een ieder de mogelijkheid moeten worden gegeven en gecreëerd om zo’n therapie te volgen.

We hebben de ervaring van 100 jaar van enorm veel leed, 100 jaar waarin veel verschillende dingen gedaan hadden moeten worden en ik geloof wat dat betreft dat we de talenten die er zijn veel te weinig benutten. Zoals die van de vele alternatieve therapieën en therapeuten, tandartsen en al diegenen die diep van binnen wetenschappers zijn. Je hoeft geen titel te hebben om een wetenschapper te zijn. Als je gelooft in oorzaak en gevolg, en als je aantekeningen bij zou houden en je zou blijven richten op een probleem en met veel doorzettingsvermogen door zou gaan met het onderzoeken ervan, dan ben je een wetenschapper, want dat is wat wetenschap is. Een ieder kan in feite een wetenschapper zijn!

De wereld is vol met mensen die heel goed en breed zijn opgeleid, veelal zelfs beter dan artsen. En zie: het antwoord kwam in dit geval niet van de medische wereld, maar van een begrip over biologie (=de studie van alles wat leeft) samen met wat elektronica.

PS van dr. Clark:
Dit kind had botkanker over haar hele lichaam van top tot teen, plus een hersentumor, wat ik pas later ontdekte toen ik thuis haar scan zag. Het was duidelijk dat dit kind veel meer behandeling nodig had, maar haar ouders vonden dat het genoeg was omdat ze weer kon spelen en genieten van het leven.

We zullen wel zien...

www.huldaclark.tk